استفاده از بی‌حسی‌های موضعی در جراحی‌های زجاجیه و شبکیه

هدف: مقایسه استفاده از بی‌حسی موضعی و بی‌هوشی عمومی در جراحی‌های زجاجیه و شبکیه از نظر میزان رضایت بیماران. روش پژوهش: این مجموعه موارد مداخله‌ای شامل 928 بیمار بود که طی 6 ماه در بیمارستان فارابی تحت اعمال جراحی شبکیه قرار می‌گرفتند. اطلاعات مورد بررسی شامل مشخصات بیمار، علت و نوع عمل جراحی، وجود و نوع بیماری زمینه‌ای و همراه، سابقه جراحی قبلی و نوع بی‌هوشی یا بی‌حسی در آن، روش بی‌هوشی یا بی‌حسی و میزان داروهایی که در عمل حاضر مورد تجویز قرار گرفته‌اند، درد و بی‌حرکتی حین عمل و تحمل شرایط عمل، تجویز داروهای آرام‌بخش و مقدار آن‌ها، تحمل تا پایان عمل، شدت درد در ساعات 1، 6، 12 و 24 بعد از عمل، وجود یا عدم عوارض بی‌هوشی در 24 ساعت اول بعد از عمل با تاکید بر وجود و شدت تهوع و استفراغ و در نهایت میزان رضایت بیمار و جراح از شرایط حین عمل بودند. انتخاب نوع بی‌هوشی براساس سن بیمار، وجود بیماری همراه و نظر جراح بود. یافته‌ها: از 928 بیمار مورد مطالعه، عمل جراحی در 343 مورد با بی‌حسی موضعی و در 585 مورد با بی‌هوشی عمومی انجام شد. میانگین سنی در بیماران گروه بی‌حسی موضعی 3/7±8/68 سال (78-51 سال) و در گروه بی‌هوشی عمومی 5/6±9/55 سال (70-43 سال) بود (041/0 P=). گروه بی‌حسی موضعی، از نمره متوسط ASA (American Society of Anesthetics) بالاتری برخوردار بودند ولی از نظر شرایط حین عمل، بی‌دردی و بی‌حرکتی بیمار و رضایتمندی جراحان، گروه بی‌حسی موضعی با گروه بی‌هوشی عمومی قابل مقایسه بود؛ به طوری که در گروه بی‌حسی موضعی، 4/96 درصد بیماران شرایط مناسبی داشتند و در 8/98 درصد موارد، شرایط عمل خوب تا عالی بود. میزان درد بعد از عمل در گروه بی‌حسی موضعی به طور قابل توجهی کم بود؛ ضمن آن که بروز عوارض ناشی از بی‌هوشی در گروه بی‌حسی موضعی دیده نشد. نتیجه‌گیری: بی‌حسی موضعی برای جراحی‌های زجاجیه و شبکیه، جایگزین مناسبی برای بی‌هوشی عمومی است و در بیمارانی که مبتلا به مشکلات زمینه‌ای هستند؛ می‌تواند به عنوان روش انتخابی اول مطرح باشد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1387؛ دوره 14، شماره 2: 139-135.